Rusiya ordusunun kapitanı Arif Cəbrayıloviç İsrafil Luqanskda keçirilən Xüsusi Hərbi Əməliyyat zamanı ukraynalı millətçilərlə döyüşərkən sol ayağını itirib. Hazırda o,Moskva vilayətinin Korolyov şəhərindəki P.V.Mandrıka adına Hərbi hospitalda  müalicə olunur.

Arif Cəbrayıloviç milliyyətcə azərbaycanlıdır, 1978-ci ildə Qırğızıstanın Oş vilayətinin Karasu şəhərində anadan olub. Onun əcdadları, Bakı sakinləri 1930-cu illərdə kulakların ləğvi zamanı orada yaşayıblar. 1989-cu ildə Qırğızıstanda baş verən məlum faciəli millətlərarası toqquşmalardan sonra Arifin ailəsi Primorsk diyarının Arsenyev şəhərinə köçüb. Məktəbdən sonra orduya yazılıb və orada, Primorsk diyarında xidmət edib. Ordudan sonra hərbi xidməti davam etdirmək qərarına gəlib və Xabarovsk Hərbi Məktəbinin artilleriya şöbəsinə daxil olub, orada bir illik kursu bitirib və kiçik leytenant rütbəsi ilə təhsilini başa vurub.

O, hərbi xidmətini ailəsinin yaşadığı yerdə — Arsenyev şəhərində yerləşən hərbi hissədə davam etdirərək kapitan rütbəsinə qədər yüksəlib.

 

2012-ci ildə Arif təqaüdə çıxır, lakin orada hərbiləşdirilmiş mühafizə bölməsində işləməyə davam edir. XHƏ başladıqdan  bir il sonra Arif qərar verdi ki, onun yeri təhlükəsizlik deyil, vətəni Rusiyanın maraqları uğrunda döyüşlərin getdiyi yerdir: onun bu çətin vaxtlarda topçu kimi təcrübəsi və bacarığı orada lazım idi. 2023-cü ilin iyununda o, müqavilə imzalayır və XHƏ zonasına göndərilir. O, ilk atəş vəftizini Luqansk Xalq Respublikasının Krasnolimansk sektorunun Kreminaya şəhərinin fəal müdafiəsi zamanı alıb. Onun komandanlıq etdiyi hücum artilleriya heyəti döyüş tapşırıqlarını heyranlıqla yerinə yetirirdi. Döyüş zamanı “D-30” haubitsaları, kapitan İsrafilin sözlərinə görə, təqdirəlayiq performans göstərib. Məhz artilleriya düşmənin atəş mövqelərinin yatırılmasına kömək edib, Luqansk və Donetsk respublikalarının sərhəddində yerləşən Torskoye kəndinin azad edilməsində əsas rol oynayıb. “Düzdür,- Arif deyir,- Rusiya istehsalı olmayan, məsələn, Şimali Koreya mərmiləri ilə hədəfi vurmaq çox çətindir, çünki onlar fərqli şəkildə uçurlar”. Lakin zaman keçdikcə səbəbi aşkar etdik: məlum olur ki, hər mərmi fərqli çəkiyə malikdir və səbəb onların tərkibindəki barıtın miqdarıdır. Bunu aşkar etdikdən sonra onları özümüz lazımi miqdarda barıtla doldurmağa başladıq və mərmilər daha sonra “itaətkar” oldular, yəni bizim yönəltdiyimiz yerə uçdular.

 

Amma əsas problem, — Arif davam edir, — təbii ki, dronlardır. Bütün Avropa tərəfindən təmin olunduğu üçün Ukrayna Silahlı Qüvvələrində onların  sayıdur. Amma zərbənin dəqiqliyi və düşmən mövqelərinin kəşfiyyatı baxımından bizim pilotsuz təyyarələrimiz düşməninki qədər yaxşıdır”.