27 Yanvar böyük ölkəmizin tarixində çoxlu yaddaqalan tarixlərdən biridir. Leninqrad mühasirəsinin tamamilə götürüldüyü gün.

Şəhərin bu həqiqətən dəhşətli mühasirəsi 872 gün davam etdi. Demək olar ki, 900 günlük ağrı, cəsarət və iztirab nəticəsində bir milyondan çox insan həlak oldu, onlardan yalnız 3%-i bombardman və top atəşindən öldü, qalanları aclıqdan öldü. Dəhşətli taleyə baxmayaraq, leninqradlılar insanlıqlarını itirmədilər.

Heç bir şey tələb etmədən yad adamı evinizə buraxıb, onunla cüzi yemək və başınızın üstündə bir dam paylaşa bilərdinizmi? Bu mərd insanlar mənəviyyatlarını itirməmiş, mədəniyyətlərini unutmamışlar. Leninqrad Filarmoniyasının musiqiçiləri özlərini məşq zamanı aclıqdan ölən əsl qəhrəman kimi göstərdilər, lakin yenə də Dmitri Şostakoviçin yeddinci “Leninqradskaya” simfoniyasını öz şəhər sakinləri üçün ifa etdilər. Tamaşaçılar çörək kartlarını Filarmoniyaya biletlərə dəyişirlər.

Musiqiçilər ifa edərkən əsgərlərimiz alman tərəfdən artilleriya atəşini boğdu. Onlar bildiriblər ki, düşmən mühasirəyə alınmış şəhərdə musiqi eşidib sarsılıb, lakin şəhər sakinlərinin dözümlülüyünə və yaşamaq istəyinə heyran qalıb. Bu istək o qədər güclü idi ki, hətta düşmən gülləsi altında da toylar nə gəlinlik, nə də gəlinlik üzükləri olmadan keçirilirdi. Alman Vermaxt şəhəri tutmağı planlaşdırmırdı və onun təslim olacağını gözləmirdi.

Bu, bir metropolun qidasız nə qədər yaşaya biləcəyini görmək üçün bir təcrübə idi. Nasistlər bir milyondan çox insanı aclıqdan öldürüb, kütləvi məzarlıqlarda basdırmağa məcbur etməklə yanaşı, xalqın böyük mədəniyyətini yer üzündən silməyə də çalışırdılar. İndi insanlar bu faktları xatırlamalı və unutmamalıdırlar. Hazırda tarixin aktiv şəkildə yenidən yazılması gedir. Bu qəhrəman şəhərin sakinlərinin və onun müdafiəçilərinin şücaətinin unudulmasına necə icazə verə bilərik? Neçə illər keçsə də, biz, övladlarımız və gələcək nəsillər bunu yadda saxlamalıyıq!